Biografia

 1975-1977

Zespół został założony w grudniu 1975 roku w Londynie przez Steve'a. Nazwa grupy pochodziła od średniowiecznego narzędzia tortur. Heavymetalowa scena późnych lat siedemdziesiątych cechowała się stagnacją, a nawet podupadała, a tylko niewielka grupa zespołów grała muzykę na poziomie. W tym czasie pojawiła się grupa młodych brytyjskich zespołów, które w latach 1978-80 stworzyły zjawisko określane jako Nowa Fala Brytyjskiego Heavy Metalu (New Wave Of British Heavy Metal, w skrócie NWOBHM). Iron Maiden był jednym z najlepszych zespołów tego nurtu. W szeregach grupy dokonało się w tym czasie wiele zmian personalnych. Początkowo skład grupy tworzyli: Paul Day - wokal, Ron Matthews - perkusja, Steve Harris - bas, Terry Rance - gitara i Dave Sullivan - gitara. W tym składzie zadebiutowali w pubie Cart & Horses w Stratford. Wkrótce Daya zastąpił Dennis Wilcock a Sullivana i Rance'a - Bob Sawyer i Dave Murray. Sawyer szybko opuścił kolegów przechodząc do Praying Mantis, pozostała czwórka próbowała kontynuować działalność, ale kryzys w grupie spowodował przejście Murray'a do grupy Urchin oraz odejście Matthewsa do nowopowstałej formacji Ron Rebel. Harris i Wilcock dalej kontynuowali działalność i na początku 1977 roku zaprosili do współpracy Tony'ego Moore'a (klawisze), Terry'ego Waprama (gitara) i Barry'ego 'Thundersticka' Grahama (perkusja). Po pierwszym koncercie z w tym składzie, Harris uznał, że klawisze w Maiden to kiepski pomysł i tym samym wyrzucił Moore'a. Tak uważał jeszcze przez kilkanaście lat aż do płyty "Somewhere in time", ale o tym później. Wiosną 1977 odszedł Wapram, powrócił natomiast Murray. Znów działali jako kwartet, koncertując bez większych sukcesów w londyńskich pubach. W połowie tego samego roku Wilcock przeszedł do V1, a Thunderstick do Samson. Obok Murraya i Harrisa pojawili się Paul Di'Anno (wokal), Doug Sampson (perkusja) i zmieniający się jak w kalejdoskopie gitarzyści – Paul Clairns, Paul Todd i Tony Parsons.

1978-1981

31 grudnia 1978 roku zespół nagrał taśmę demo z czterema utworami (Prowler, Invasion, Iron maiden, Strange world), która zyskała rozgłos dzięki DJ-owi Nealowi Kayowi. Wkrótce menedżerem grupy został Rod Smallwood, który zaaranżował pierwszy występ zespołu w pubie Marquee. Zaledwie miesiąc później doprowadził do podpisania kontraktu z firmą EMI. W listopadzie 1979 roku ukazało się demo 'The Soundhouse Tapes', zawierające trzy (Prowler, Invasion, Iron maiden), a nie cztery utwory (bez Strange World). Było to spowodowane brakiem funduszy. Pod koniec roku EMI umieściła aż dwa utwory (Sanctuary i Wrathchild) grupy na składance 'Metal For Muthas'. W karierze grupy nastąpił przełom i muzycy mogli przystąpić do nagrywania debiutanckiego albumu. Skład zespołu w tym czasie wyglądał następująco: Steve Harris (bas), Dave Murray (gitara), Paul Di'Anno (wokal), Dennis Stratton (gitara) i Clive Burr (perkusja). Szybko nagrany longplay o tytule 'Iron Maiden' sprzedawał się nieźle, docierając do 4 miejsca na liście najpopularniejszych płyt w Anglii, w czym pomogło grupie tournee z Judas Priest. Po zakończeniu trasy, Dennis Stratton zostal wyrzucony z zespołu i tak na prawdę nikt nie wie dlaczego. Harris twierdzi, że Dennis nie pasował do zespołu itd.

1982-1987

W 1982 roku zespół wydal album "The number of the beast". Płyta odniosła spektakularny sukces docierając do 1 miejsca na liście najpopularniejszych płyt w Anglii i ciesząc się powodzeniem także za oceanem, a utwory takie jak 'The Number of the beast' czy 'Run to the hills' szturmowały listy przebojów. Tymczasem z powodów zdrowotnych zespół opuścił Clive Burr, a jego miejsce zajął Nicko McBrain, były perkusista francuskiej grupy Trust, a wcześniej formacji Streetwalkers. Następny album 'Piece of mind' z 1983 roku znowu odniósł sukces, zwłaszcza w USA, gdzie dotarł do 14 miejsca na liście 'Billboardu'. Single 'The trooper' i 'Flight of Icarus' stały się przebojami, a sam album zdobył status platynowej płyty. W grudniu 1983 czytelnicy magazynu 'Kerrang' wybrali 'Piece of mind' i 'The number of the beast' albumami wszechczasów. Rok 1984 przyniósł kolejny album grupy - 'Powerslave' - który ponownie szturmował listy przebojów po obu stronach Atlantyku. Jednocześnie zespołowi zarzucano kopiowanie samych siebie, zarówno w warstwie tekstowej, jak i muzycznej. W sierpniu grupa rozpoczęła trasę World slavery tour od koncertów w Polsce (Warszawa, Łódź, Poznań, Wrocław, Katowice). Była to największa trasa w historii zespołu, trwała aż rok i po raz pierwszy została zrobiona z tak wielkim rozmachem. Wystrój sceny został przygotowany 'pod album', przypominał okładkę promowanego albumu 'Powerslave'. Podczas koncertów w Kalifornii i Londynie nagrano materiał na wideo i album koncertowy ('Live after death') wydane w 1985 roku. Kolejny album 'Somewhere in time' przyniósł nieco odmienny charakter niż poprzednie płyty. Znalazło się na nim więcej melodyjnych utworów, a brzmienie wzbogacono o syntezatory. W Anglii longplay doszedł do 2 miejsca na liście przebojów, a w USA zajął 11 pozycję na liście 'Billboardu' sprzedając się w ponad milionowym nakładzie. Trasa koncertowa promująca album trwała 7 miesięcy i zespół po raz drugi koncertował w Polsce (Katowice, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Łódź, Warszawa).

1988-1993

W 1988 roku zespół wydał kolejny album - 'Seventh son of a seventh son' będący jednym z najlepszych krążków w dorobku zespołu. Seventh był albumem koncepcyjnym, dominują w nim liryki o proroctwach, przyszłości itp. Zawiera takie utwory jak choćby 'The evil that men do' czy 'The Clairvoyant' - więcej nie trzeba nic dodawać. Zadebiutował w Anglii od razu na 1 pozycji najlepiej sprzedających się płyt. Po trasie koncertowej muzycy zrobili sobie roczną przerwę, podczas której Dickinson nagrał swoją pierwszą solową płytę. W styczniu 1990 roku odszedł Adrian Smith, by poświęcić się swojej formacji solowej. Decyzja o opuszczeniu zespołu nie była jednak decyzją nieoczekiwaną. Po odejściu Adriana jego następcą został Janick Gers, który grał wcześniej w formacji Paula Di'Anno Gogmagog i solowej płycie Bruce'a. Styl gry Janicka, jego żywiołowość, wzbogaciły muzykę Iron Maiden, na koncertach nowy gitarzysta zachowywał się niezwykle gwałtownie, ale w życiu prywatnym był spokojny i zrównoważony. W dodatku okazał się świetnym bramkarzem. Z udziałem nowego gitarzysty grupa nagrała album 'No prayer for the dying' (1990). Słychać tu brak gitary Smitha, a album generalnie spotyka się do dnia dzisiejszego z bardzo rożnymi, często skrajnymi opiniami. Na początku 1991 roku utwór skomponowany przez Dickinsona - 'Bring your daughter to the slaughter' doszedł w Anglii do pierwszego miejsca na liście najpopularniejszych piosenek. Idąc dalej, w 1992 ukazał się nowy album - 'Fear of the dark', będący jak do tej pory najdłuższym albumem Maiden, a równocześnie chyba najbardziej nierównym - zawiera on kilka rewelacyjnych kawałków, ale są i kompletne gnioty. W lutym 1993 roku Dickinson niespodziewanie ogłosił, że opuszcza zespół. Pożegnalny koncert z jego udziałem odbył się 28 sierpnia 1993 roku w Londynie. Nie był to zwykły koncert Dziewicy, był przeplatany przedstawieniami (a raczej tanimi sztuczkami) Simona Drake'a. Zostalo tez wydane wideo z tego koncertu (Raising hell). W czasie przesłuchania kandydatów na nowego wokalistę zespół wydał 3 albumy koncertowe - A real live one, A real dead one (1993) oraz Live at Donington 1992 (1993).

1994-1997

Ostatecznie w 1994 ogłoszono, że nowym wokalistą zespołu został Blaze Bayley z formacji Wolfsbane. Tu zaczął się nowy rozdział w 'życiu' Dziewicy. Wielu ludzi przestało wtedy śledzić losy zespołu. Dlaczego? Jego głos nie dorównywał Dickinsonowi. Z nowym wokalistą Maideni zaczęli grać nową muzykę. O ile piosenki pochodzące z dwóch albumów z jego udziałem wypadały bardzo dobrze, o tyle stare numery jego wykonaniu zwykle brzmiały marnie - tonacje zupełnie nie na ten głos. Wraz z Blazem grupa przystąpiła do pracy nad kolejnym albumem i w 1995 roku ukazał się album 'The X Factor'. Utwory na nim zawarte różnią się od starszych kompozycji grupy, ale także są przebojowe. Zespół rozpoczyna trasę koncertową promującą album, podczas której wystąpił w Polsce (Warszawa). W 1996 roku ukazała się składanka 'The Best Of The Beast', która jest uwieńczeniem 20-letniej działalności zespołu. Zawierała też jeden nowy utwór (Virus). Na dwóch płytach znalazły się utwory ze wszystkich albumów. Zespół rozpoczął także nagrywanie nowej płyty - Virtual XI, która ukazała się w sklepach w 1998 roku. Utwory znajdujące się na płycie znacznie różnią się od poprzedniej produkcji, są melodyjne. Widać także, że nowy wokalista ograł się już z zespołem i coraz pewniej się w nim czuje. Album był promowany krótką trasa piłkarska po europie i później trasą koncertowa. Iron Maiden ponownie zawitali w Polsce, tym razem zagrali w katowickim Spodku.

1998-2006

Na przełomie 1998 i 1999 roku zespół opuścił wokalista Blaze Bayley, a na jego miejsce powrócił Bruce Dickinson. Do grupy dołączył także były gitarzysta - Adrian Smith. W lipcu 1999 roku zespół rozpoczęła krótką trasę koncertową promującą grę 'Ed Hunter' (na której poprzedzał ich Megadeth). Zespół musiał przerobić stare kompozycje ze względu na trzeciego gitarzystę. Dało to świeży powiew ich muzyce. W nowym składzie i pod okiem producenta Kevina Shirleya grupa przystąpiła do nagrywania, przez wielu oczekiwanej nowej płyty. Zwiastunem nowego wydawnictwa był singiel 'The wicker man'. Ostatecznie album 'Brave new world' ukazał się 29 maja 2000 roku. Promująca go trasa koncertowa rozpoczęła się 2 czerwca we Francji. I tym razem Ironi nie zapomnieli o polskich fanach. 20 i 21 czerwca mieliśmy okazję posłuchać Dziewicy na żywo (najpierw w Katowicach, a następnego dnia w Warszaie). Trasa zakończyła się 19 stycznia 2001 roku koncertem w Brazylii na festiwalu 'Rock in Rio III'. Bruce ogłosił wtedy, że nagrywają ten koncert i w przyszłym roku wydadzą płytę. Na tym nie kończy się historia Iron Maiden, w 2002 roku długo oczekiwana płyta koncertowa ‘ Rock in Rio’ pojawia się na rynku. W 2003 roku ukazuje się płyta ‘Dence of death’. W 2005 tytułowa piosenka z albumu ‘Dence of death’ Trafia na nową płytę koncertową ‘Death on the road’, która miała być podsumowaniem wszystkich najlepszych piosenek Iron Maiden. W 2006 ukazała się jedna z najlepszych płyt w historii Maiden’ów, a mianowicie: ‘A matter of life and death’. Wszystkie znajdujące się kawałki na tej płycie są całkowicie nowe i świetne np.: ‘Different world’, ‘The pilgrim’ i ‘Reincarnation of Benjamin Beerg’. Całą tą płyte możecie tu przesłóchać nie ściągnąć.  Na pewno to nie koniec historii tego zespołu ale na dalszy ciąg wydażeń musimy czekać.........

Biografia powstała po przeczytaniu kilku gazet rockowych gdzie były artykuły o Iron Maiden a także kilku stron o Iron Maiden. Powtarzam po przeczytaniu a nie zkopiowaniu. Dziękuję, 

  Elian

Ps.: Uwagi proszę kierować na forum.